سفر کربلا

به نام او

سلام کربلایی زهرای مامان!

در یک جمله میتونم بگم که فقط و ففط کمک خدا بود تا من و بابایی بتونیم این سفر رو با شما بریم و شما رو صحیح و سالم برگردونیم خونه. جوری که ته دلم دارم فکر می کنم شاید بتونیم امسال اربعین هم با شما پیاده بریم کربلا.

خیلی سفر خوبی بود. شما انقدر با من و بابایی همراهی کردی که دیگه ما خیلی پارو از حد خودمون فراتر گذاشتیم. 

کله سحر بغلت می کردیم می بردیمت حرم تا به نماز صبح برسیم. شما هم بدون غر زدن میومدی و مینشستی و وقتی برمیگشتیم هتل دوباره می گرفتی میخوابیدی تا ما هم بخوابیم. این قسمتش واقعا برای این مادر بیچاره نعمتی بود.

یه هم کاروانی داشتیم که یه دختر داشت دقیقا یکسال بزرگتر از شما به اسم سارا. روزای آخر انقدر با هم بازی می کردین که من و مامان سارا  باید دور حرم دنبالتون می دوییدیم!

شما فکر می کردی تو همه ضریح ها امام حسینه. عاشق اون لحظه هایی بودم که سلام میدادی به امام و هر کی اون دور و بر بود و صداتو میشنید برمیگشت محکم ماچت می کرد.

یکی از بامزه ترین خاطراتمون با شما اون سحریه که من به امید اینکه شما خوابی، ساعت 3 و نیم صبح رفتم حرم و شما و بابایی رو تنها گذاشتم. ساعت 5 و نیم بود برگشتم هتل. درو که باز کردم دیدم با بابا نشستی داری نقاشی می کشی! نگو که بیدار شده بودی و منو میخواستی و زده بودی زیر گریه. جوری که همه اتاقای کناری رو بیدار کرده بودی. دیگه بابای بیچاره هر کاری بلد بود کرده بود تا نهایتا شما با نقاشی آروم شده بودی.

اینم زهرا خانم خوابالوی ما توی فرودگاه موقع رفتن:

اینم خانم خانما جلوی حرم امام حسین (ع) بغل باباش :