اولین تلاش ها برای گرفتن اسباب بازی

به نام او

سلام دختر مامان

امروز هم تولد منه و هم تولد امام رضا. شما هم دیشب یه کادوی خیلی خیلی خوب به من دادی. 

گذاشته بودمت توی تشک بازیت و داشتی به اسباب بازی های آویزون نگاه می کردی.

یکی از دفعاتی که اومدم به سر بزنم دیدم زنبوری صورتیه رو یه ذره با سر انگشتات گرفته بودی و خیلی سریع ول شد. اول فکر کردم که اتفاقی بوده. وایسادم نگاهت کردم دیدم دست راستت رو سفت چسبوندی به زمین و دست چپت رو خیلی آروم میاری بالا و میزنی به اسباب بازی هات. انقدر ذوق کردم که کلی با هیجان بابایی رو صدا کردم. بابایی که اومد یه ذره نگات کرد و اون هم تایید کرد که حرکت دستت اتفاقی نیست و ارادی داری دستت رو میاری بالا.

از بابایی پرسیدم که کمکت کنم که اسباب بازیتو بگیری؟ بابایی گفت نه بذار کارشو بکنه. 

من رفتم سراغ کتاب " همه کودکان تیزهوشند اگر.... " که کتاب بسیار بسیار مفیدیه و من خیلی خوشحالم از اینکه این کتابو خریدم. دیدم نوشته وقتی بچه ها دستشونو دراز می کنن که اسباب بازی رو بگیرن کمکشون کنین و وقتی چیزی رو گرفتن بخندین و تشویقشون کنین.

من هم دست شما رو باز کردم و اسباب بازی رو گذاشتم کف دستت و وقتی گرفتیش کلی برات دست زدم و هورا کشیدم. شما هم کلی ذوق کردی و خندیدی.

به علت اتمام شارژ موبایل مامان، تصویری از این حادثه مهم در دست نیست!

مامان اونقدر ذوق کرده بود که شب تا صبح همش به این فکر می کرد که کی صبح میشه تا شما رو بذاره تو تشک بازیت و دستت رو دراز کنی برای گرفتن اسباب بازی ها!