بدون عنوان
به نام او
6 ماهه شده ای و می گویند در اوج شیرینی ات هستی. بوی نفس هایت دیوانه ام می کند. بینی ام را می برم نزدیک دهانت و عمیق نفس می کشم. می گویم بوی بهشت می دهی مادر و تو می خندی. دوست دارم زمان متوقف شود وقتی با نگاه شیطنت بارت نگاهم می کنی.
مادرت گاهی نگاهت می کند از دریچه چشمان رباب. بلندت می کنم و نگاهت می کنم و اشک هایم راه می افتد. با تعجب که نگاهم می کنی گریه امانم نمی دهد. وقی آب می خوری؛ وقتی با ولع تمام آب می خوری و بین نفس تازه کردنت نگاه می کنم که شاید یک قاشق، شاید هم کمی کمتر خورده ای دلم آتش می گیرد. اینکه شش ماهه کوچک مگر چقدر آب خواست؟....
پ.ن. : لا لایی عاشورایی ای که قبلا وصفش را آورده بودم در ادامه مطلب گذاشته ام
مدینه بود و غوغا بود اسیرِ دیوِ سرما بود
محمد سر زد از مکه که او خورشیدِ دلها بود
لا لا خورشیدِ من لا لا گلِ امیدِ من لا لا
خدیجه همسرِ او بود زنی خندان و خوش خو بود
برای شادی و غم ها خدیجه یارِ نیکو بود
لا لا لا شادیم لا لا غمم آزادیم لا لا
خدا یک دخترِ زیبا به آنها داد لا لا لا
به اسمِ فاطمه زهرا امیدِ مادر و بابا
لا لا لا کودکم لا لا قشنگ و کوچکم لا لا
علی دامادِ پیغمبر برای فاطمه همسر
برای دخترِ خورشید علی از هر کسی بهتر
چراغِ خانه ام لا لا گلِ گلدانِ من لا لا
علی شیرِ خدا لا لا علی مشکل گشا لا لا
شبِ تاریک نان می برد برای بچه ها لا لا
لا لا مشکل گشای من گل باغِ خدای من
حسن فرزند آنها بود حسن مانندِ بابا بود
شهیدِ زخم دشمن شد حسن یک کوه تنها بود
لا لا کوه بلند من تو شیرین تر ز قند من
علی فرزند دیگر داشت جوانی کوه پیکر داشت
همیشه حضرت عباس به لب نامِ برادر داشت
لا لا نازک بدن لا لا عصای دستِ من لا لا
گلِ پرپر حسینم کو گلِ سرخ و گل شب بو
کنار رود و لب تشنه تمامِ غنچه های او
لا لا لا غنچه ام لا لا لا لا لا لا گلِ تنها
حسین و اکبرم لا لا علی اصغرم لا لا
کجایی عمه جان زینب سکینه دخترم لا لا
لا لا لا لا گل لاله نکن گریه نکن ناله
شبی سرد است و مهتابی چرا گریان و بی تابی
برایت قصه هم گفتم چرا امشب نمی خوابی
لا لا لا جان من لا لا گل باران من لا لا
